czwartek, 29 listopada 2012

Szybko i konkretnie

Dziś w tempie światła, bo czasu minimum.

Kolegium Nauczycielskie, które ma zaszczyt gościć w swoich podwojach moje dziecię starsze, od wielu lat prowadzi akcje pomocy dla ubogich szkół podstawowych.

Dziewczyny nie siedzą z założonymi rękami i nie czekają, aż im samo przyjdzie.
Pukaj, stukają, nękają i gnębią wielu ewentualnych darczyńców.

Moja Chuda i jej koleżanka Daria, czyli tzw. "rada nadzorcza" całego przedsięwzięcia, latają w okolicach sufitu, żeby to wszystko ogarnąć. I dają radę.

Ale potrzeb jest wiele...
Szczególnie, że w ferworze załatwiania farb, luster, pomocy naukowych itp., nie ma wcale ZABAWEK dla małych dzieci!

I teraz prośba, od organizatorek, skopiowana żywcem z FB:


UWAGA UWAGA!
Tak samo jak w zeszłym roku organizujemy akcje Mała Szkoła - w tym roku szkoła w miejscowości Brzegi.
Robimy w ramach tego świąteczne paczki dla dzieci.
I jest DUŻY problem: nie mamy maskotek do tych paczek, nie mówiąc o czymś więcej, więc zwracamy się do Was z prośbą o oddanie swoich zabawek dla nas
- Wy już za starzy na pluszaki jestescie!:D

Pamiętajcie też aby rzeczy, które nam chcecie przekazać byly w dobrym stanie :)

18 grudnia jedziemy, więc pluszaki i zabawki potrzebne nam są wcześniej.


Potrzebujemy też książek ( nie tylko lektury szkolne), materiały dydaktyczne, plastyczne, mapy, telewizory, w sumie to wszystko co sie nadaje i jest potrzebne w szkole.



Jeżeli macie w domu jakieś zbędne "przedmioty" nadające się do użytku zbieramy je również dla wielodzietnej rodziny z tej miejscowości.


Dysponuje listą rzeczy której szkoła potrzebuje.


ZAPRASZAJCIE i męczcie znajomych ;)
 
Czasu jest mało! Bardzo mało! 18.12 dzieciaki mają dostać paczki, więc...
 
Podaję link dla osób posiadających FB:
 
A dla chętnych, nie fejsowych -  adres do wysyłki:
 
Kolegium Nauczycielskie
ul. Czerniakowska 128
00-454 Warszawa

To tyle na dziś.

piątek, 23 listopada 2012

Nie mówicie nikomu!!

Sądząc po komentarzach pod poprzednim postem, moje szale przypadły Wam do gustu.
A może źle zinterpretowałam...

No nic! Trudno!
Więc na ryzyko - ogłaszam zabawę.
To znaczy, że jeden z szali może należeć do którejś (lub któregoś) z Was.
Na wabika wrzucam fotkę.

Nie gwarantuję, że to będzie na pewno TEN szal, ale w TEJ technice.
Jeszcze nie wiem, jaki będzie miał kolor, ani jaką długość.
Ale będzie :-)

No więc zasady...
A takie inne.
Splagiatowane za zgodą pisemną od Ani

1: W zabawie mogą wziąć udział wszyscy chętni deklarujący chęć posiadania szala komentarzem pod tym postem. Osoby anonimowe proszę o pozostawienie adresu mailowego, żebym w razie co miała pewność, że szal powędruje do właściwego Anonima ;-)
2: Osoby posiadające bloga, stronę czy co tam jeszcze, proszone są uprzejmie, acz stanowczo o
 NIE UMIESZCZANIE informacji o zabawie u siebie.
3: Zapisy przyjmuję do 05.12 do godziny 23.59
4: Losowanie w Mikołajki :-)
5: Po losowaniu czekam 3 dni na odzew w postaci maila z adresem od wylosowanej osoby.
6: Jeśli  zwycięzca nie zgłosi się w wyznaczonym terminie - nagroda przepada, a drugiego losowania nie będzie.

To tyle. No może jeszcze jedna prywata: będzie mi miło, (ale to nie jest  warunek konieczny!!), jeśli osoby posiadające konto na FB polubią mojego "fanpejdża" ;-)
Nie zwiększy to szans na wylosowanie - tylko sprawicie mi przyjemność :-)

Tylko pamiętajcie - nie mówicie nikomu o zabawie! ;-)

Wystarczy jedynie Wasz komentarz pod tym postem :-)

czwartek, 15 listopada 2012

Szał(L) trwa...

Zaległości miały być...
Ehhh....
No będą, będą! Bo zdjęcia nawet mają, tylko najpierw tak prawie na bieżąco.

Czyli szał(l)owo.
Wessały mnie jak tąba powietrzna i trzymają skutecznie :-D
Nie będzie chronologicznie, tylko jak leci:

Niebieskość ze srebrną nitką:
                                              
Ma ok 165 cm długości.


Następny, lawendowy:
                                           

Ten ma 185 cm.

Szary
                                            
Też 185 cm.

Czarny:
                                          
Imponującej długości 220 cm.

Ale rekordy bije zielony:
                                          
Ten potwór ma 285 cm!!
Chyba go spruję i zrobię jeszcze raz, bo nie wiem, czy znajdzie się chętna żyrafa na taki otulacz :-DD

Czarno-szaro-biały:
                                            
Ten ma 160 cm.



No i na koniec trochę ożywczego kolorku, czyli rudo-brązowo-fioletowy
                                            
Długość standardowa, czyli 180 cm.


Uff! To tyle póki co. Mało tekstu, trochę zdjęć, bo czasu tyle co nic. Sznurówki za mną nie nadążają po prostu! :-D

piątek, 9 listopada 2012

Czy mnie jeszcze pamiętasz?

Obiecałam jakiś czas temu, że będę pokazywać zaległe zaległości.
Więc trza słowa dotrzymać. Przynajmniej częściowo.
Dlaczego nie po całości, będzie niżej ;-)\

Coś jakoś tak pod koniec sierpnia, jak tornado, tworzyłam różne takie tam pierdołki na prezenty.
Dla miłych mojemu sercu osób.
Spieszyłam się i głowiłam, co też może ucieszyć w sumie "nie pomacane" przeze mnie w realu osoby.
Na czuja, powstały biżutki różnego autoramentu i w różnych technikach.
Czując niedosyt własnych poczynań, zasiadłam do maszyny do szycia i uszył się królik w dziewczyńskich różowościach. Kiecka, fartuszek, golfik - no wicie, rozumicie - te klimaty ;-D
Ale ciągle jakoś brakowało mi tej kropki nad "i"...

Pod sufitem coś mnie uwierało i zgrzytało... Coś okropnie znanego, lubianego, ale trudnego do zdefiniowania.
 Tak jak piękny sen, który chce się zatrzymać w swojej pamięci na zawsze, ale on umyka. Nie poddaje się naszym wysiłkom zatrzymania go w  wyśnionej przez nas rzeczywistości...
Silisz się, a on ucieka, pryska, jak bańka mydlana pod naciskiem namolnego wzroku.
Nie poddaje się pamięci.
Nie reaguje na dotyk. Jak rtęć!

A ja jednak złapałam żywe srebro!
Przez przypadek.
Szukałam czegoś w zapomnianej i omijanej szerokim łukiem szufladzie z hardangerem.
Otworzyłam ją i...
I w ręce SAM mi wszedł zielony Unifil i zakrzyknął dramatycznym głosem:
- CZY MNIE JESZCE PAMIĘTASZ???
- No pewnie!!
- DOWÓD NA TO MI DAJ!
- Dam! Z nieba mi spadłeś, chłopie!
-  WRACAJ Z UŚMIECHEM SWYM, CHOĆBYM KOCHAŁ INNĄ JUŻ...
- A kochaj te inne! Nie jestem zazdrosna. Jesteś, a właściwie to, co z ciebie zrobię, będzie moją wisienką na torcie :-))) Tego nikt mi nie odbierze!

Właśnie  tak! To było to!!
Zasiadłam z rozmachem i z kordonkami.
I w trzy popołudnia powstały takie ło dwa aniołki:
                           
Zielony: kolor nadziei...
Nadziei na takie tam ogólne prawa życia.
Aniołki miały swoje imiona (nie przytoczę) - po prostu - mama i córka.

Czy się spodobały?
Hmmm...
No cóż...
 Ani rzeczone  anioły, ani wcześniej wymienione pierdołki biżuteryjno-szyciowe  nie miały szansy się o tym przekonać.
Zadziałał pewien  "czynnik ludzki" i do przekazania "prezencików" zwyczajnie nie doszło.
Bywa. Taki lajf.
Przygotowane przeze mnie prezenciki rozeszły się jakoś po ludziach i podobają  się.
Anioły mają nowy dom i imiona. Inne, niż te, które ja im na swoim prowizorycznym hafciarskim tle nadałam...
                               
Dobrze, że zdążyłam złapać za aparat i sfocić przynajmniej anioły-stróże, bo nie wiem, czy znowu wrócę do hardagera....
Czasem trzeba się słuchać lekarzy...
A oczu nie przeszczepiają, no nie? ;-D

piątek, 2 listopada 2012

Nie ma mocnych!


Wolny dzień...
Człek go sobie zaplanował i miał zamiar zrealizować postanowienia.
Plan był prosty do bólu:
1: obudzić się
2: wstać
3: coś na ruszt wrzucić
4:  załatwić w dawnej tepsie odłączenie telefonu stacjonarnego na kolejny rok
5: zaliczyć Rossmana
6: odebrać paczkę dla sis w Weltbildzie
7: kupić  mięcho na sobotni obiad
8: wrócić na zad do domu i posprzątać hangar temi ręcami.

Łatwe? NO PEWNIE!
Możliwe do realizacji? NO PEWNIE!

Jasssne! Pod warunkiem, że się jest dobrze poukładanym i do bólu przewidywalnym człowiekiem...
A jak człowieki są dwa, to już kicha....
Trzeci człek - dla równowagi stonowany, zorganizowany i ogarnięty nie stanowił przeciwwagi dla dwóch pierwszych, niestety...

Jadom my se trzy: Aś, Ania i ja (jako kierownica).

Dojeżdżajom my na miejsce i się rozdzielajom na 2/3.
Tzn  Chuda wędruje do bankomatu, a my z Anią w kolejkę do dawnej tepsy (teraz Orange).
Tłumek się kłębił na ławkach. Widać wolny dzień sporo ludzi postanowiło spędzić w obsłudze klienta firmy w kolorze pomarańczy...
Szybkie liczenie i  wyszło mi, że spędzimy tam lekko licząc jakieś półtorej godziny!
Uhhhh! Za długo!
Chuda przyszła do nas po chwili z dość niepewną miną...
- No? Co jest? - zagaiłam przyjaźnie.
- Nic... Nie wzięłam  portfela... - ze smutkiem przyznała mi się pierworodna.
- Uuuuu! To trochę kiszka!
- Noooo....
- No dobrze! Spadamy stąd więc, bo nie chce mi się  tu tkwić. Lecimy do Rossmana.
Po drodze Chuda zarówno pomstowała na swoją sklerozę jak i cieszyła się, że nie odkryła braku portfela przy wchodzeniu do metra.
- Raczej chyba by mi się przykro zrobiło, jakbym się dopiero tam zorientowała...
- No raczej! A ile niepotrzebnych nerwów przy powrocie do domu po dokumenty!!
- A stracony czas?? - Chudą aż zatkało!
- A weź nic nie mów!
- NO jak  mogłam??Debilem być...
- Ojtamojtam! Najlepszym się zdarza! Skleroza nie boli, tylko się człowiek nachodzi!


W wyżej wymienionej drogerii spędziłyśmy niewiele czasu i ustawiłyśmy się w gigantycznej kolejce do kasy.
I nagle...
Coś mnie zaczęło uwierać...
Natrętnie i namolnie...
"Czy ja mam plastik do płacenia?"
Zajrzałam do torebki i....
Nie spłynęło na mnie uspokojenie...
Wręcz przeciwnie!
- Dziewczęta! Odwrót! Brak karty, brak gotówki!
- Nie masz karty??? - obie chóralnie i nad wyraz zgodnie wyraziły zdumienie- wszak matka ZAWSZE ma przy sobie WSZYSTKO!
- Nie mam... I nie tylko karty. Dokumentów też nie mam!!! ŻADNYCH!!!
Nie wierzyły.
- Znaczy? - Ania jest dociekliwym naukowcem...
- Znaczy moje drogie dziecko, że nie mam nic! Ani dowodu rejestracyjnego, ani prawa jazdy, ani dowodu własnego! NIC!!! Mama w świetle prawa NIE ISTNIEJE!!
Ania musiała tę wstrząsającą wiadomość przetrawić.
Natomiast Chuda zapytała krótko i węzłowato:
- Jak to możliwe?? Jaja se robisz!!!  To jest, kuźwa, NIEMOŻLIWE!!!
-Wczoraj, przed jazdą na cmentarz przepakowałam się z TORBISZCZA do torebki. Wszystkim. Oprócz dokumentów. Nie wiem, jak to możliwe. Zawsze w pierwszym rzędzie przepakowuję dokumenty.... Ale nie wczoraj. Bywa. Taki lajf.
- To weź chociaż paczkę Agaty odbierz.
- A za co?? Za dychę?? Tylko tyle mam!
- Pożyczę ci.
Stanęłam w pół kroku...
A Chuda się ogarnęła:
- Taaaa!! Pewnie! Pożyczę! Jak portfel odzyskam!!

Ania była niemym świadkiem zmagań matki i siostry z finansowo-dokumentowym koszmarem. Lekko chichrała się  pod nosem.
Aśka nie wytrzymała;
- Anka! A to co? Nie możesz nam kasy pożyczyć, krezusie??
- Nie! Nie brałam ze sobą!
- Zapobiegliwa - mruknęłam    z przekąsem.
Anna czujnie nie wystawiła sobie laurki pt: "ja nie zapominam!" , bo pewnie przypomniała sobie swoje liczne i dramatyczne sms'y do matki typu" Mamo! Ratuj! Nie mam fletu/piórnika/cyrkla"
Gwoli informacji: reaguję na nie ze stoickim spokojem: ZGŁOŚ NIEPRZYGOTOWANIE!"

Kiedy wsiadałyśmy do samochodu, uświadomiłam moje córki:
- Więc teraz, moje kochane, jedziemy kradzionym samochodem, bez pozwolenia na prowadzenie i do tego incognito! Nie wypłacę się, w razie czego, do końca dni moich!

Jak się prowadzi samochód bez dokumentów nie wiedząc, że się ich nie ma?
Normalnie...Jakby się je miało.Bez stresu

A jak się wie, że się dokumentów nie ma?
Zachowawczo....Prawie po chodniku... W zasadzie mając ochotę PCHAĆ autko ręcami, markując zepsucie, niż dociskając gazu....
Pot lał mi się ciurkiem po plecach na króciutkim odcinku 10 km....

Chuda stwierdziła:
- Nie możemy się siebie wyprzeć... Nie da się!
-  Taaaa! A wiesz? Geny masz po obydwojgu rodzicach skopane. Lata temu, jak miałam kaszlaka, zamieniliśmy się nieświadomie z  twoim ojcem dowodami rejestracyjnymi: ja miałam dowód Felki, a ojciec  malucha. Fajnie by było, jakby nas do kontroli zatrzymali: o mnie by powiedzieli: "ot, się baba rozmarzyła o wielkości...". A o twoim ojcu?? Że kompleks malucha ma, czy coś??  A było to wtedy, jak tata pracował w Kole i musiał jeździć przez tydzień z moim dowodem, a ja z jego :-D No i musiał też wrócić do Warszawy ze świadomością nie swoich dokumentów!
- Boszszsz.... Wszystko rozumiem....
I chórem dopowiedziałyśmy:
- GENY!!!


Wróciłyśmy do domu nie niepokojone przez kontrole miśków z suszarkami.
Nie zdziwiło mnie to zbytnio, bo chyba to jest nie do uwierzenia, ale: jeżdżę już 27 lat. I nigdy, słownie NIGDY, nie byłam zatrzymana do kontroli! Takiej zwykłej nawet - rutynowej! Nie mówię o tej mandatowej!
Święty Krzysztof nie śpi?
Może.
Powiedzenie mówi: nad głupimi Pan Bóg czuwa, ale czy ja wiem, czy Najwyższy nie ma ważniejszych spraw na głowie, niż gapowata Ata??

Wróciłyśmy do domu.
Asia zabrała portfel, a ja dokumenty i plastik.
Ania odmówiła chęci ponownej jazdy.
Została w domu, walając się w dobrobycie kompa swojej starszej siostry.

Wszystko dobrze się skończyło?
Nooo.... Prawie od razu....
Zakupy w Rossmanie poczynione.
Paczka dla sis odebrana.

Bankomat Chudej odmówił współpracy...

Zawzięte moje dziecko, naznaczone genami rodzicielskimi, dało radę - mimo wszystko wycisnęło kasę ze ściany ;-D

Na panie G. nie ma mocnych!!
To tak na wypadek, gdyby ktoś zapomniał  ;-P