piątek, 24 stycznia 2014

She's simply the best!

Nie pamiętam wszystkich dat, jak coś, ale tak w okolicach września dziecko me młodsze zakomunikowało mi, że będzie brać udział w olimpiadzie przyrodniczej.
Nie było to dla mnie jakimś zaskoczeniem.
Przyroda to jej konik, z ekologią za pan brat, więc siłą rzeczy i (nomen omen) natury tak to się musiało skończyć.
Pierwszy etap był przewidziany jakoś tak okropnie wcześnie na październik.
Czasu mało, a materiału sporo: powtórka klas 4-5 + sporo materiału z klasy szóstej.
Młoda się zawzięła, nauczyła i poszła pisać.
Po napisaniu etapu szkolnego Ania oznajmiła mi z kwaśną miną, że było okropnie trudny, beznadziejny i że na pewno nie przeszła dalej.
No trudno - są gorsze tragedie ;-)
Minął jakiś czas.
Odbieram warkoczową ze szkoły.
Wsiada do samochodu i słyszę:
- Wiesz mamusiu? Jednak przeszłam do etapu rejonowego!
- Łaaaa! Super! Gratulacje!

Etap rejonowy wiązał się z perfekcyjnym opanowaniem materiału z klas 4-6, czyli mała musiała przewalczyć w trzy tygodnie całość materiału z przewidzianego na trzy lata nauki w podstawówce plus materiały dodatkowe wg. wytycznych organizatorów.

16.11 pojechałyśmy na etap rejonowy.
Czas trwania -półtorej godziny.
Ania wyszła po 45 minutach!
- Było okropnie trudne. Dziwne pytania i w ogóle na pewno nie przeszłam. Napisałam wszystko, sprawdziłam, ale NA PEWNO mam błędy.
- Oj tam, oj tam! Ale za to masz już czas wolny i nieograniczony na czytanie, komputer i w ogóle! Tak na to patrz :-)
Nie przekonałam jej chyba do  końca. Na pocieszenie zabrałam smutasa na ciacha do kawiarni.
Humorek cokolwiek się poprawił.

Mamy 22.11. Dzień wyników.
Godzina 13:45.
Sms. Od małolaty:
"Przeszłam do etapu wojewódzkiego!"

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Następny, ostatni etap przewidziany jest na 18.01.
Czyli pozornie w huk czasu.

Tja.
Tyle, że materiału do opanowania jakby trzy razy więcej niż w poprzednich...

Oprócz podstawówkowego dochodzą te dodatkowe z poprzednich etapów i dodatkowe na etap ostatni.
Ile stron wydruku?
Hm... Bardzo dużo!
A zakres materiału? Ogromny i przekraczający ramy szkoły podstawowej. Ania miała do ogarnięcia: sporykawał materiału gimnazjalnego z biologii, chemii i fizyki.
Plus jakieś dziwolągi z matematyki :/

Godzina zero wybiła o 10:00 18.01.
55 finalistów z województwa mazowieckiego zasiadło do pisania ostatniego etapu olimpiady.
Wśród nich moja malutka, drobniutka Aniusia.
Czas trwania - 2 godziny.
Młoda wyszła po półtorej.
I co usłyszałam?
- Było łatwe, ale na pewno nie zdałam! Bo zrobiłam NA PEWNO błędy! - I tu padła wyliczanka gdzie te błędy są.
- Co się łamiesz? Doszłaś tak bardzo daleko! A poza tym - na świadectwie i tak już masz dodatkowe punkty i wpis, że byłaś FINALISTKĄ!
- Ale ja bym wolała być LAUREATKĄ! Nie musiałabym zdawać egzaminu szóstoklasistów, poszłabym do wybranego gimnazjum i w ogóle...

I tak przez tydzień.
Czyli do dnia ogłoszenia wyników, czyli dziś.
Miały być o 13:00

Oj nie mogłam sobie miejsca znaleźć...
Piątki mam wolne, więc nosiło mnie po domu-całkiem bezproduktywnie.
Chuda wróciła z uczelni:
- Młoda się odzywała?
- Nie. Wyniki o 13:00.
- Aha...

13:00 - cisza...
13:20 - cisza...
13:40 - cisza...
14:00 - cisza...

Wsiadłam w samochód i pomknęłam do dwóch bibliotek, jednego spożywczego i jednego zoologicznego, bo już pękałam w szwach z nerwów.

Ląduję pod szkołą 14:40, czyli równo z dzwonkiem.
Czekam na małolatę i tak sobie myślę:
- Nie pisała, bo nie zdała. Bo stwierdziła, że jak nie ma o czym, to pisać nie będzie. Dżizas! Jak ja mam ją pocieszyć?

No i nadchodzi młode. Wyrąbała się efektownie przy samochodzie aż łupnęło, wsiadła, zapięła pasy, rzekła grzecznie:
- Cześć mamo!
I tyle...
Ruszam. Jadę. Cisza.
- No co tam? - Zagajam nieśmiało i zwyczajowo.
- A nic. A wiesz mamusiu... Jestem laureatką tego konkursu z przyrody.

Ot  tak, po prostu.

Wypowiedź w typie:
- A wiesz mamusiu... Mam ochotę na czipsy.

Mamusia chwilę jechała w milczeniu, a potem dała po heblach, wyskoczyła z samochodu na środku ulicy i rzuciła się na tylne siedzenie,zajęte przez spokojną jak głaz laureatkę,z dzikimi uściskami i całusami.
Laureatka lekko się śmiała, ale była ciut skonfundowana zwłaszcza, że  matka zalała się łzami jak fontanna.

A potem powiedziała matce coś takiego, że mało co, a matka by się rozpłynęła całkiem:
- Gdyby nie ty, mamo, to pewnie bym nie zdała.
- No co ty gadasz!
- Tak. To też twoja zasługa. Gdybyś mnie nie odpytywała z materiału, to bym nie dała rady.

Głupoty gada! Przecież to JEJ zasługa! JEJ zwycięstwo!
To ONA musiała się nauczyć. To ONA w końcu ma zasłużone wolne po ciężkich miesiącach orki.
To ONA włożyła kolosalną pracę, żeby spełnić swoje marzenia.
I sama je sobie spełniła.
I to trzy za jednym zamachem:
Pierwsze - nie zdaje egzaminu szóstoklasistów.
Drugie - pójdzie do wymarzonego gimnazjum, bo już ma maksymalną, wymaganą ilość punktów.
Trzecie (łączy się z drugim) - nie będzie zdawać egzaminu kompetencji językowej (gimnazjum wybrała sobie dwujęzyczne).

Co mogę jeszcze napisać?

She's simply the best!!!

wtorek, 21 stycznia 2014

Drobiazgi

Zebrało mi się trochę drobiazgów, więc korzystając z chwili czasu postanowiłam pokazać je szerszemu ogółowi :)
Chronologicznie.
A więc najpierw powstała poduszka dla Ani, do kompletu z pledem:



Później, już po róźiowej kołderuni uszyłam poduchę dla pewnego chłopczyka:



U mnie w pracy obowiązuje zasada kibucu "co twoje to i moje". Zgodnie z tą zasadą (wyjątkowo skrupulatnie przestrzeganą), ciągle znikały mi długopisy, ołówki i tym podobny sprzęt.
Tak więc nie pozostało mi nic innego, jak stworzyć sobie  piórnik:


Będzie sobie mieszkał pod blatem biurka - obok klawiatury - tam będzie niewidzialny :D
Oczywiście jest już bardziej zaludniony :-)

No to na dziś wsio.
Idę szyć jak coś ;-)

piątek, 17 stycznia 2014

Numero due

Po uszyciu pierwszej kołderki poczułam pewien niedosyt.
A właściwie apetyt mi wzrósł.
Tak więc wywlokłam materiałowy stan posiadania na światło dzienne i zaczęłam sobie kombinować.
I liczyć.
I mierzyć.
I mamrotać pod nosem.
W końcu, po kilku dniach przymiarek i rozmyślań w ruch poszły mata, nóż i linijka.
Cięłam, szyłam i nie ukrywam - prułam kilka razy.
Efekt działania?
A proszszsz:
Oto ona: landryneczka ;-)

Się człowiek naoglądał w necie słodziastych kołderek patchoworkowych, to nie bacząc na brak niemowląt płci żeńskiej w okolicy musiał machnąć takie słitaśne coś :-)

Oczywiście liczyłam sobie skrupulatnie czas powstawania kołderki.
Tym razem nie będzie dokładnego rozbicia na poszczególne etapy, bo mam lenia po odśnieżaniu, więc napiszę tylko, że całość zajęła mi ok 10 godzin.
Nie ciurkiem rzecz jasna, bo chybabym na czworaka przez parę dni po takim maratonie chodziła :-D
I udało mi się policzyć tak cirkaebałt koszt materiałów.
Otóż wyniósł on ok 25 złotych :-D
Się zdziwiłam i policzyłam kilka razy - nie chce być inaczej ;-)

Co to ja jeszcze chciałam napisać?
Hmmmm...
Aaaa! Już wiem!
W sumie to samo co na początku tego wpisu: czuję niedosyt! Apetyt mi rośnie i rośnie :-D

wtorek, 7 stycznia 2014

Przytupem ze starego w nowy

Stary rok żegna się, a nowy wita, zgodnie ze świecką tradycją w huku petard, w blasku fajerwerków, na imprezach bardziej lub mniej kameralnych.
Czyli z przytupem.
Niektórzy zmianę kalendarza fetują nieco inaczej.
Rzekłabym - na swój specyficzny sposób.


Córka ma starsza wybierała się na imprezę sylwestrową, czyli wybrała sposób konwencjonalny. 
Powodowana matczyną miłością i empatią, zaproponowałam, że ją zawiozę osobiście i niejako temi ręcami., bo co się ma tłuc komunikacją miejską okrojoną tego dnia do bólu.
Jak należało się spodziewać, Joanna chętnie przystała na taką ofertę.

O umówionej godzinie podreptałyśmy do autka.
Wsiadłyśmy, zapięłyśmy pasy, przekręciłam kluczyk w stacyjce. 
Zakręciło, zaskoczyło, zawarczało i... zgasło.
Uuuu! Takich numerów to ja sobie nie życzę!
"Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem" - pomyślał mój bolid i drugiego takiego numeru już mi nie wyciął, bo już tylko kręciło, jęczało i nic poza tym.
- Chuda! Zmieniamy lokal. Tu nas nie chcą. Idę do rodzica twego po dokumenty i kluczyki.
Poszłam. Mężu na mój widok strzelił dowcipem:
- O! Już jesteś? Ale szybko!
- Taa! Oczywiście! Teleportowałam się. Kluczyki pliss. I papiren. 
- A co z twoim?
- POPSUŁAM! :D Z przytupem trza stary rok zakończyć, no nie?
Mężu się użalił, swój samochód udostępnił.
Następnego dnia niewiele można było zdziałać z martwą blachą.
Tak więc dopiero 02.01 pojechałam do mechanika i oznajmiłam, że:
- Samochód mi nie chce jechać.
- Tzn? 
- Kręci, ale nie odpala.
- A coś się świeci?
Popatrzyłam na niego spod oka:
- To nie akumulator. 
- Aaaa! Znaczy rozrusznik działa?
- No działa, ale niechętnie.
- To pani poczeka. Wezmę komputer i podjedziemy.

Komputer pokazał m.in., że cewka siadła.
- Ale jak to? Na dwóch przecież pojadę. Już kiedyś tak miałam.
- No właśnie. To raczej nie to. Czasem są jakieś przekłamania w komputerze. Skasuję błędy i powinno być dobrze. 
Nie było.
Ani błędów, ani poprawy. 
- Niewiele tu mogę zrobić, Trzeba samochód odstawić do warszatu.
- Laweta?
- E nieeee! To niedaleko, na holu można. Po co się w koszta wpędzać.

Taaa! Jasssne! Jazda na sznurku to moje hobby :-/

Zdałam mężowi relację przez telefon.
- No super! Świetnie! I już wiemy, co jest! To na pewno cewki! To ja kupię i wymienię. Założył osłonę od silnika?
- Założył.
- Oj to szkoda. 
- Nie łam się! Na ręce mu patrzyłam i wiem jak to się robi w razie co. Ale ty! To nie cewki. Przecież by odpalił. Niechętnie, ale dałoby radę. Na dwóch kiedyś się telepałam. To i na jednej też by pociągnęła. 
- Ale nie miałaś wymienianych cewek.
- Wszystkich nie, tylko jedną. Dwie są oryginalne, a jedna Boscha.
- A SKĄD TY TO WIESZ? - zapytał ironicznie mój ślubny
- Bo po pierwsze pamiętam, a po drugie przed chwilą WIDZIAŁAM!

Oczywiście mężu tak do końca nie uwierzył, ale kupił tylko dwie cewki.

Z zapałem, przy świetle latarki zabrał się za wymianę.
No i okazuje się, że nie tylko słabe kobietki łamią części, które z założenia powinny być całe!
HA!
Mężu wyłamał kawałek plastiku z obejmy cewki :-DDD
- To teraz już rozumiesz, że złamanie kawałka badziewia nie jest takie trudne?
- Rozumiem...

Cewki wymienione, perspektywa jazdy na sznurku odeszła w niebyt.

- Odpalaj! - rzucił ślubny z dumą.

Yhy! Papierosa! Bo silnika się nie udało, niestety.
Wprawdzie rozrusznik chętniej kręcił, ale z efektem równym zeru, jak i przed wymianą.

Linka holownicza  ponownie zaczęła mi się jawić jako stryczek skazańcowi...

- To kiedy holujemy? - zapytałam osłabłym głosem.
- Później.

Później nadeszło i szczęślwie jakoś minęło.
A potem zrobił się piątek i mąż stwierdził, że na długi weekend nie ma sensu trupa ciągnąć, bo i tak nikt z nim nic nie zrobi.
- No fakt! Masz rację, kochanie! - egzekucja odwlekła się w czasie.
Włączyłam myślenie. I przypomniało mi się, ze mam dwóch starszych braci ciotecznych. Obaj są jakby nie było kierowcami zawodowymi, więc...
Na kogo wypadnie, na tego bęc!
Padło na młodszego.
Ale nie zawiadomiłam go o czekających go atrakcjach, bo na scenę wkroczył mój rodzic.
- A ty przypadkiem nie masz asistansa?
- Eeee... Raczej nie. W pierwszym ubezpieczeniu miałam, był w pakiecie. A w tym to raczej nie. Podstawa: OC, AC i NW
- Sprawdź.
Sprawdziłam.
Iiiiii.
MAM! Tralalala! Hol za free w promieniu 150 km! A do warsztatu  5 km! Mieszczę się w normie!
Już wiem, jak czują się skazańcy, którym darowano karę śmierci!
Laweta została zamówiona i przyjechała dziś rano.
Na fali szczęścia, ku rozbawieniu przemiłego laweciarza, nie mogłam odmówić sobie przyjemności sfocenia leniwej kobiety:


Jakoś tak dwie i pół godziny później pan mechanik poinformował, że samochód już jest do odbioru i jeździ!
No szok!! I to jaki fajny szok :-)

Pojechaliśmy z małżem po odbiór pannicy.
Stała grzecznie i czekała, aż państwo dokładnie wysłuchają co jej dolegało, a właściwie dalej dolega i dolegać cyklicznie będzie. 
Nie powtórzę, bo średnio słuchałam. Coś tam jest nie tak w okolicach silnika. Taka wada fabryczna. Akurat trafiło na ten model fabii. Większość użytkowników miała farta i to coś rypało się na gwarancji i producent bez słowa wymieniał.
Moja wypieszczona od pierwszych, wspólnych chwil, jeszcze w salonie, panna wstydliwa jest i nie lubi jak jej ktoś pod maską gmera i dopiero teraz ujawniła, że ma chorobę wrodzoną, acz nieśmiertelną. A gwarancja minęła nam lat temu hohohoho :-D

W końcu mogłam zasiąść i ruszyć! Do domu! Własnym auteczkiem! 
I dojechałam. 
No prawie.
Tak jakoś 200 m od domu usłyszałam potężny huk, zgrzytnięcie i coś rąbnęło na asfalt.
- Ku..wa! Silnik chyba zgubiłam! 
Zatrzymałam się, wysiadłam i poszłam zbierać części składowe własnego samochodu.
Silnika nie było. Duży dość, to w oczy by się rzucił.
Zamiast niego znalazłam to:


Cóż to jest?

Sprężyna od zawieszenia...
A właściwie jej fragment. 

Czy jest na sali ktoś, komu zdarzyło się popsuć samochód wracając do domu z naprawy?

Czy jest na sali psychiatra? Albo chociaż egzorcysta? :-D

czwartek, 2 stycznia 2014

Numero uno

Numero uno i raczej nie ustatnio ;)

Zaczęło się dokładnie 30.12. Tak mnie naszło, że złapałam się za materiały wyłażące samoistnie z szafy, za nóż, za linijkę i czujnie podłożyłam matę do cięcia pod spód moich wyczynów ;-)
Posiekałam szmatki na równiutkie strzępy:

A potem zadałam młodej młodszej zadanie bojowe:
- Ułóż jakoś sensownie te puzzle.
Ułożyła:




A potem, w nagrodę składała razem z matką swą poszczególne kwadraciki...

Uprzednio skrupulatnie  je numerując

Powstała taka jakaś ścieżka wprost w urocze moje małe, rozczocharne mamuciątko




Nie mogło to coś tak sobie leżeć! O nie! Nie przy naszym Lucjuszu!
Tak więc, następnego dnia, czyli 31.12 mus było je zszyć w pasy:



A następnie w całość i skanapkować w oczekiwaniu na fajerwerki:




Nastał Nowy Rok...

... a wraz z nim konieczność pikowania :-D
Uhhh! Upchnąć puchatą kołdereczkę podbitą polarem pod wątłym ramieniem buntującej się Zośki...
Dałam radę! Tra lalala!
I lamówkę też wymyśliłam.
I teraz przyznam się bez bicia jak to z nią było: otóż kombinowałam jak koń pod górę i chciałam coś gotowego. Ale z przyczyn różnorakich stanęło na tym, że sama muszę coś wytworzyć.
Dobra! WIEM! Lamówkę szyje się ze skosu! TAK TAK! WIEM! Ale polarowy kocyk się prawie skończył i musiałam ciąć na wprost :-D
Rozgrzeszyłam się następująco:
A: polar naddaje i nie ma różnicy czy skos, czy nie skos.
B: paski zszywałam pod kątem właściwym, więc nie będzie źle przy wykończeniu.

No i miałam rację!
Ha! Oto ona! Moja pierwsza, czyli numero uno, kołderka vel pledzik w całej swej bohomaziastej krasie:

Teraz dane bardzo zimne i dające do myślenia:
Prasowanie wybranych w tempie światła szmat - 1 godzina
Cięcie kwadratów - 4 godziny (nieważne, że się miałam powera i naszatkowałam ich na dwa takie pledziki)
Zszywanie kwadratów w pasy: 1,5 godziny
Prasowanie pasów - 40 minut.
Zszywanie pasów 2,5 godziny
Prasowanie całości - 40 minut
Kanapkowanie (dwie osoby + dwa koty) - 1 godzina
Pikowanie - 4 godziny.
Wymierzanie, cięcie i szycie lamówki 50 minut.
Lamówkowanie (maszynowe i ręczne) 3, 5 godziny
Co daje w sumie (o ile się nie kropnęłam w wyliczeniach) 18 godzin i 40 minut!

Wnioski?
Nr 1: następny pled/narzutę będę szyła ciut inaczej (żeby lepiej kwadraty mi stykały bez użycia słów ogólnie uznanych za nieprzyzwoite)
Nr 2: BEZWZGLĘDNIE KUPIĆ AGRAFKI!  :-DDD

Aha! Jeszcze jednego wyliczenia czasowego nie uwzględniłam!
Przejęcie pledzika przez prawowitą właścicielkę: NANOSEKUNDA! :-D