sobota, 30 stycznia 2016

Koszałek Opałek powraca...

Witajcie!
To ja, Wasz Koszałek Opałek, czyli sprawozdawca spotkań i wydarzeń w świecie patchworkowym.
Wiem, że dawno nie pisałam niczego o naszych paczłorkowych miesięcznicach w Szkole Patchworku, ale to nie znaczy, że ich nie ma.
Są, są! I mają się bardzo dobrze.

Jako iż wszystkie jesteśmy skazane na szycie, to nie możemy spotykać się tylko w celu luźnych i ożywczych ploteczek, ale również twórczo.
Ponieważ dobrze nam szło wspólne i tajne tworzenie narzut,

Spotykamy się nie tylko na luźne i ożywcze ploteczki, ale również, a może przede wszystkim na wspólne szycie.
Jakoś tak w kupie fajniej się siedzi przy maszynach.

Z takiej wspólnoty działań wychodzą całkiem zgrabne projekty:


Czyli kolejna narzuta in progres. Nie jest tajna przez poufne, więc mogę ją pokazać bez konsekwencji.
Szyjemy ją wspólnie w celu bez celu. Ot tak, na zaś. Bo nigdy nie wiadomo, czy ktoś nie będzie w potrzebie :-)

Zarozumiale stwierdzam, że ogromnie mi się podoba, to co widać na zdjęciu.
A szycie jest takie łatwe! I jakże ekonomiczne! Wszystkie pozornie nieprzydatne paseczki można przetworzyć na coś bardzo energetycznego i optymistycznego.
Dowód rzeczowy na zdjeciu niżej:


Przy maszynie skupiona Lenka, a na stole wspomniane paski.

Oczywiście nie samym szyciem człek żyje, Zwłaszcza jak się przypadkowo trafią urodziny jednej z uczestniczek:


No i coś, co tygrysy lubią najbardziej...
ZAKUPY!!!
Tak, tak! Na spotkaniu u Ani, pojawiła się część (maleńka!) sklepu  Ewy.



Ja też święta-obojętna nie byłam i poczyniłam małe zakupy:


Poza praktyczną stroną zagadnienia (igły, szpilki, magnes, próbnik tkanin), nie mogłam przejść obojętnie obok charm pack'a... 
No nie mogłam! MAMO do mnie mówił! :-D
Zresztą w kwestii szmatek mam okropnie słabą silną wolę.
Zerknijcie same do sklepu Ewy https://www.kiltowo.pl/ i same się przekonajcie, że nie jest łatwo przejść obojętnie obok tej ferii barw i wzorów.

Reasumując - spotkania są super, naładowałam akumulatory na zaś. 
Obiecuję poprawę i będę pisać relacje zdecydowanie bardziej cyklicznie nawet, jeśli nasze "mitingi" będą takie zwykłe, jak ten ostatni.
Bo o takich też warto jest pisać i pozostawić po nich wspomnienia. Po prostu widać, że jest nam razem dobrze, że lubimy się spotykać i że czekamy na te nasze ostatnie czwartki w miesiącu :-)

Ps: dwa pierwsze zdjęcia są autorstwa Abulinki reszta moja.

czwartek, 21 stycznia 2016

Uwaga! KONKURS!

Bez zbędnych słów i owijania w bawełnę, zapraszam w imieniu Stowarzyszenia Polskiego Patchworku oraz firmy Olfa, do konkursu.
Jest o co powalczyć...

A o co chodzi?
Proszszsz bardzo!
Całość skopiowana z fejsbukowej grupy Stowarzyszenia:

KONKURS NA PROJEKT LOGA
Stowarzyszenia Polskiego Patchworku
Zapraszamy do udziału w konkursie na projekt loga Stowarzyszenia Polskiego Patchworku! Stowarzyszenie jeszcze w rejestracji, ale chcielibyśmy, aby po rejestracji Stowarzyszenie miało już gotowe swoje logo, dlatego już teraz zapraszamy wszystkich do zgłaszania swoich projektów.
Pragniemy, aby logo budziło pozytywne skojarzenia oraz nawiązywało do techniki patchworku. Projekty loga wraz z kartą zgłoszenia prosimy wysłać na adres e-mail: polskipatchwork@wp.pl do dnia 29 lutego 2016 r. do godziny 23.59.
Nagrodą, dla autora wybranego projektu logo, jest specjalny zestaw do patchworku ufundowany przez Przedstawicielstwo OLFA w Polsce - firmę K.O.M.A. sp.j. (http://www.olfa.pl/pl/), w skład którego wchodzi:
- mata obrotowa do cięcia 17"x 17" tj. 44x44 cm,
- nóż krążkowy RTY-2NS,
- liniał do cięcia 6"x 24" tj. 15x60 cm.
Regulamin konkursu wraz z kartą zgłoszenia i szczegółowymi informacjami dostępny jest na stronie FB Stowarzyszenia. Dla zachęty i dla inspiracji zamieściliśmy tam także loga stowarzyszeń patchworkowych w innych krajach europejskich.
Zachęcamy do udziału w konkursie!
Stowarzyszenie Polskiego Patchworku

Ponieważ nie każdy ma konto na FB, poniżej publikuję wspomniane loga oraz regulamin konkursu.
Gdyby były nieczytelne, zapraszam do zgłaszania się na mojego maila (lewa szpalta bloga).







Tak więc - do dzieła! 

Technika wykonania logo dowolna.

Powodzenia :-)






sobota, 16 stycznia 2016

Bibliotekarza życie nudne (?) cz.2

Dawno temu, opisałam jak to bywa czasem w bibliotece 
Wtedy było to w liceum. Teraz pracuję w zespole szkół (podstawówka i gimnazjum).
Dzieciątek liczy ten zlepek oświatowy ok 1100 sztuk (tysiąc sto - to nie pomyłka).
Nie wszystkie ogarniam, bo się nie da.
Gimnazjalne w lwiej części do odstrzału. Najchętniej w okresie ochronnym, czyli poza sezonem łowieckim....
Podstawówkowe - dają radę ;-)

Przykład nr jeden:

Rok temu.
Dzień jak co dzień. Nagle z hukiem otwierają się drzwi biblioteki i oczom mym  ukazuje się taki widok:
opierający się ze wszystkich sił, niczym zwierzątko z kreskówek, maluch, pchany przez mamę za plecak:
- NO IDŹ! WYPOŻYCZ KSIĄŻKĘ!
- PO CO???? Przecież w domu jedną już mamy!!!

Taaa.... jasne! Zapewne pięćdziesiąt twarzy greja kupione w biedronie na przecenie - pomyślałam wrednie.
Dziecko zmuszone, wyszło z naburmuszone z książką na siłę wepchniętą mu przez nadgorliwą i napaloną na czytelników panią bibliotekarkę.
Dla równowagi: przychodzi młodzieniec z klasy równoległej.
- Chciałbym coś wypożyczyć...  Czy może mi pani coś doradzić? - i rzucił olśniewające spojrzenie w kierunku mojej koleżanki.
Oczywiście, że mogła!
- Uprzejmie dziękuję. Wiedziałem, że spotkam się tu ze zrozumieniem i z pomocą.
Wziął ją za rękę i powiódł między regały, od niechcenia pogadując...

Podsumowanie: ten opierający się jest wiernym czytelnikiem. Czaruś - jakby odpadł w przedbiegach...

Niedawno:
Przychodzi chłopię z klasy pierwszej.
- Chciałem WYKUPIĆ książkę.
- Wypożyczyć może?
- No tak. Wykupić. Taką z dziećmi.
- Dzieci z Bullerbyn?
- Tak!
- Filipku, jesteś pewien? To lektura klasy trzeciej.
- Mama mi kazała, bo podobno jest fajna.
- A to proszę bardzo. Mama będzie ci czytać?
- Ależ skąd! Ja sam umiem czytać. Poczytać pani?
- Poczytaj!
Po dwóch zdaniach, zbierałyśmy z koleżanką szczęki z podłoża...
Daj Boże, żeby piątoklasiści czytali jak ten maluch, któremu ledwo nos nad ladę biblioteczną wystawał.
Wyszedł, obiecując, że jeszcze wróci WYKUPIĆ kolejne książki, bo on kocha czytać.

Inwazja panienek,  w jedynie słusznym kolorze "luziowym".
- Oddaję książkę! - i promienny, acz szczerbaty uśmiech.
- Przeczytałaś? Podobała ci się?
- Nie przeczytałam, ale obejrzałam WSZYSTKIE obrazki!
- To może jeszcze weź ją do domu i mama albo tata ci przeczytają?
Dziewczę zasępiło się dość mocno i ze smutkiem wyznało:
- Oooo nieee... Mama i tata ciągle pracują - nie mają zupełnie czasu. A babcia siedzi w kuchni i tylko gotuje. Nie ma mi kto czytać... Ale już niedługo nauczę się sama czytać! To mogę sobie coś wypożyczyć? Z obrazkami?
Mogła. Jak najbardziej. Obiecała mi, że jak będzie chciała posłuchać czytania, to ma przyjść do mnie i załatwimy sprawę bezboleśnie przed lub po lekcjach ;-)

No i na koniec...
Dziewczątko czarnowłose, ciemnookie, z głosem baaardzo głębokim (bas operowy).
- Oddaję książkę... - i rzut ponurym wzrokiem w moją osobę.
- Podobała ci się książeczka? - Zaświergotałam radośnie.
- Podobała. - Postura zaczątka kobiecości wyraźnie mi mówi: SPADAJ!
- Coś chcesz jeszcze wypożyczyć? - mój promienny, profesjonalny uśmiech i zapał wyraźnie wpływają negatywnie na odczucia panieneczki.
- Chcę. - W domyśle słychać wręcz: "bo niby po co tu jesteś, rozczochrańcu!"
- A wiesz jaką, czy czegoś razem poszukamy? - Jak ja śmiałam zapytać!
- WIEM!
- A co?
- PONURĄ OWCĘ.
.
.
.
Tjaaaa... "Czarna owieczka" już na zawsze pozostanie dla mnie ponurą owcą! :-D

niedziela, 10 stycznia 2016

Od kotów wyzwolić się nie da!

Ostatnio, jak zauważyć się dało, spod mojej maszyny wychodziły głównie koty.
Zarówno w formie narzuty, jak i w postaci funkcjonalnej.

Postanowiłam, że przez najbliższe parę szyć, kotów u mnie na blogu nie będzie i już!
Wystarczy, bo nastąpi zmęczenie materiału ;-)

Tym bardziej, że jakoś tak parę dni temu, nawinęła mi się pod rękę koleżanka z pracy, która kompletnie nie umie szyć. Na drutach i owszem, ale szycie zdecydowanie ją przerasta.
W maju ma zostać szczęśliwą babcią i kombinuje, jakby tu tak w miarę szybko się przyuczyć i zapowiedziała, że będzie się ze mną konsultować w kwestiach szyciowych, Bo marzą jej się takie tam samodzielnie uszyte kołderki, ochraniacze i rożki.
Nie widziałam przeciwwskazań co do konsultacji.
Ale... Pomyślałam sobie, że w sumie to rożka jeszcze nie mam na koncie.
Kołderkę dziecięcą w jedynie słusznym kolorze "józiowym" jak najbardziej, ale rożek?
No to już mam :-D

Rożek jaki jest, każdy widzi. Przepikowany jest rzadko, w kratkę, bo ma być miękki. To to nie derka dla konia, czy inny bieżnik na stół.
W środku ma cienką, bawełnianą ocieplinę. Ponieważ dziewczątko ma się urodzić na lato, to zrezygnowałam z flanelki na rzecz szalenie miłej i delikatnej w dotyku bawełny.
Zapinany jest na guzik z pętelką ;-)
Rzep nie jest dobrym rozwiązaniem, bo nie można go dowolnie przeszywać, a to jest wg. mnie dość istotne, bo dziecko rośnie i dobrze jest móc dowolnie manewrować zapięciem. Poza tym nie miałam rzepów dla niemowląt, tylko takie zwykłe, twarde.
Jak dziecko będzie za duże na becikowanie, to rożek spokojnie będzie mógł pełnić funkcję kołderki, albo kocyka do brzuszkowania. Wystarczy tylko odpruć guzik i odciąć pętelkę.
Jutro rożek powędruje do babci in spe. Mam nadzieję, że się spodoba.

Drugim tworem bez kotów jest bieżnik. Leżał sobie bidak dość długo i czekał na lamówkę.
No i dzisiaj się doczekał:


Z założenia miał być pstrokaty i taki właśnie jest. Na przekór obecnej, niefajnej porze roku.
Rozmiar: 115 cm na 40 cm.

No i co? Miało być bez kotów?
Akurat! Kiedy robiłam zdjęcia bieżnikowi, jak spod ziemi objawił się Lucjusz:

I już wiadomo - od kotów wyzwolić się nie da!

czwartek, 7 stycznia 2016

Koty funkcyjne

Jak ogólnie wiadomo, koty to zwierzęta wieloczynnościowe.

Na przykład podstawową czynnością kota jest spanie. W pozycji dowolnej.
Najchętniej w miejscu niekoniecznie akceptowanym przez człowieka, czyli osobę, którą kot posiada na własność. Na ten przykład na świeżo wypranych koszulach pana domu. Albo na naszykowanej do powieszenia, świeżo upranej, wilgotnej pościeli.
Największym powodzeniem cieszą się jednak czarne części garderoby "człowieków" (jak kot jest jasno futrzasty), lub ubrania  jasne (kot ciemno futerkowy).


Poza spaniem koty chętnie jedzą. Siekana wątróbeczka jest ideałem. Surowe mięsko  wyżebrane od kobiety szykującej strawę dla podrzędnych, ludzkich członków kociego domu też jest godne uwagi. Ostatecznie, łaskawie można zjeść tradycyjne, kocie żarcie. Byle dużo! I często!

Jak żarcia w misce jest za mało, to kot idzie na łowy. I poluje, a następnie zżera to, co człowieki zimą dokarmiają, czyli takie tam porośnięte piórami straszydła.
Latem micha wzbogaca się o myszy, nornice i krety.

Czasem kot ma dobre serce i przynosi takie truchło do kuchni, rzuca kobiecie pod nogi i patrzy przez zmrużone ironicznie oczy, jak ta głupia się miota, bo nie wie co ma zrobić z tak cudownym, dodatkowo objawionym na własnej kuchennej terakocie, wsadem do kotła.
Pysk drze, jakby ją ze skóry obdzierali, wzywając wszystkich świętych oraz żyjących na pomoc.
A przecież taki dobrze oprawiony mysi trup jest zupełnie niegroźny.
Jak kot dla odmiany żywe po domu luzem puści, w celu podhodowania, to też z aplauzem się nie spotyka.

Kot pełni również funkcję usypiacza.
Włazi na głowę w środku nocy, mrucząc do ucha najgłośniejsze kołysanki, przy okazji liżąc ludzia gdzie tylko się da...

Kot ma także wbudowaną funkcję przytulania się. Na kolanach najlepiej ulokować się, jak człowiek:
A: ma na sobie wyjściowe ubranie
B: siedział, ale właśnie wstaje, bo np. makaron kipi
C: szyje na maszynie

Są też jednak koty, które bardzo łatwo jest okiełznać.
Po prostu: jak się kota tworzy, to od razu daje mu się zadanie do spełnienia.

To tak zwane koty funkcyjne.
Powołane do konkretnego działania.
Żadnych skoków w bok, żadnych ekscesów.
Mają robić to, do czego zostały stworzone.
Ale to też nie zawsze działa...
Zaraz to udokumentuję.


Oto kot funkcyjny nr jeden, uszyty przeze mnie wczoraj:




Jego zadanie jest proste i oczywiste: trzymać w ryzach zasłonę Joanny. Trzyma. Nie ma wyjścia, bo łapy ma złączone rzepami.

Natomiast drugi kot, który również powstał w dniu wczorajszym ma typowy, koci charrrakterrrek.


Jest kocurem dłuuuuugim. Sam kadłub, bez łap i ogona, ma długość 77 cm. Z przydatkami dobrze ponad metr.
Miał grzecznie leżeć pod drzwiami prowadzącymi na strych, w pokoju Anny. W celu ochrony przed zimnem natarczywie wiejącym do pokoju.
Niestety...
Podobno źle się tam komponował, smutno by mu było i wcale nie byłoby go podobno widać i wylądował na łóżku, jako poduszko-jasiek numer pierdylion jeden:

Wala się w dobrobycie, na kociej narzucie, za tło mając liczne, wcześniej szyte podgłówki ;-)

Tak więc, jak widać, nawet koty funkcyjne, które mają z góry określone zadania, nie zawsze się słuchają...
Pocieszające jest tylko to, że ten zasłonowy strażnik póki co robi to, do czego go przyuczono...

piątek, 1 stycznia 2016

Mrrr... Koty te prawdziwe i inne

Moje młodsze dziecię od sierpnia posiada nowy wystrój kolorystyczny pokoju.
Zszarzała i przybrudzona biel ścian została zastąpiona żółcią oraz szarością.
Do takiego wystroju trzeba było zmienić zarówno firanki jak i zasłony. Trochę nowych gadżetów i...

- Mamo! Ale ten koc na łóżko to mi zupełnie nie pasuje!

Trudno się nie zgodzić - szafirowy, puchaty koc z kotami ni jak się miał do nowego/starego wnętrza.

Ale udawałam, że ZUPEŁNIE nie wiem, o co mojej córce chodzi. Przecież koc jest czysty, cały, kompletnie niezniszczony. Lata całe jeszcze może posłużyć.
I w ogóle to on taki milusi jest...

Gdzie tam!
Anna nie dała się zagadać.
Grzecznie, acz stanowczo, zażyczyła sobie nowego okrycia na tapczan.
Konkretnego - z kotami.
W tonacji szaro-żółtej. Ewentualnie tylko w jednej z nich.

Matczysko westchnęło i zaczęło kombinować.

Dość długo to trwało, bo trzeba było skrystalizować koncepcję,  skompletować materiały, a przede wszystkim - znaleźć czas na uszycie całkiem konkretnego kawałka narzuty.

Cyklicznie byłam popędzana przez lekko zniecierpliwioną młodą młodszą, ale uspokajałam ją:

- Spoko! W tym roku na bank ją uszyję. I mam tu na myśli rok kalendarzowy, a nie szkolny.

Najpierw lekki trening:


A potem szycie właściwe.



I tak oto, wczoraj, skończyłam.
Czyli słowa dotrzymałam! Wyrobiłam się w obiecanym czasie ;-)

Proszę państwa, oto kocia narzuta:

Lekkie zbliżenie:





Oczywiście Fredziowa kontrola jakości też była, bo bez tego się nie liczy:





A kot Lucjusz pomagał bardzo intensywnie przy pikowaniu. O mało nie spadłam z krzesła jak i tak hopsnął przed sam nos, na maszynę:



Później pomagał mi przy ręcznym podszywaniu lamówki:


Dzięki takiej pomocy narzuta musiała się udać, po prostu nie miała wyjścia :-D

Tak wygląda w miejscu docelowym:



Z poduszką:



No i już jest użytkowana:


Podobno wygodna ;-)

Dane techniczne: 150 cm na 210 cm.

Mrrrr... Koty te prawdziwe i inne dominują! :-D


Ps. inspiracja do kociej narzuty - znaleziona gdzieś w necie. Adresu tradycyjnie nie zapisałam :/